ενικλώ

ἐνικλῶ, -άω, ποιητ. τ. τού ἐγκλώ (Α)

1. συντρίβω, σπάζω μέσα

2. μτφ. εμποδίζω, ματαιώνω, μηδενίζω μιαν ενέργεια («ἀεὶ γάρ μοι ἕωθεν ἐνικλᾱν, ὅττι κεν εἴπω» — διαρκώς από το πρωί μ' εμποδίζεις, ό,τι κι αν πω, Ομ. Ιλ.).